Biri var nerdeyse bir yıldır tanışıyoruz. Şimdiye kadar üç kez buluştuk farklı şehirlerde olduğumuz için sırayla git gel yaptık. İlk görüşmemizden kısa süre sonra muhabbet kesildi ve ona kızıp her yerden çıkardım. Geri döndü. İkinci buluşma oldu. Sonrasında yine aynı olay. Çıkardım. Geri döndü.
Biz birbirimizin hayatına giremeyen ama çıkmayı da beceremeyen iki insanız galiba.
Üçüncü buluşmayı yaptık iki hafta önce. Şimdi yine muhabbet kesildi. Sıra onda ve ocakta yanıma geleceğini söylüyor. Bu aralarda başkasıyla görüştüğünü biliyorum. Bazen ben de başkalarıyla konuşuyorum ama aklımda hep o. Hani o kişiyi gördüğümüzde hissedermişiz ya benim için o o işte. Ailemin karşısına çıkartabileceğim ve kalan hayatıma devam etmek isteyeceğim insan. Bir aradayken o kadar güzeliz ki! Ama mesafe girince güzellik de kalmıyor. Ve benim başkalarına gitmeme izin veriyor buna çok kırgınım. Çünkü ben flörtöz biri değilim eğer bana gelse ona koşarak gidicem ama gelmiyor da. Beni cepte mi görüyor bilmiyorum. Ama bazen de seviyormuş gibi hissediyorum. Her şey karşılıklı gibi. Ona olan hislerimi hep inkar ettim. Ama son buluşmada buna emin oldum. Mesela gece kalkıp beni izlemesi? Beni sevmese bunu yapar mıydı? Akrabalarıyla arkadaşlarıyla tanıştırması? Cepte görse yapar mıydı?
Şimdi onun yüzünden kimseye şans vermek istemiyorum. Onun sevgisini ilgisini dokunuşunu istiyorum sadece. Beni böyle bıraktığı için de her yerden engellemek ve bir daha hayatıma almak istemiyorum. Bana böyle hissettirdiği için ona çok kızgınım ama ona söyleyemiyorum. Çünkü o benim hem her şeyim hem de hiçbir şeyim.