Nöbette yakalandım bu defa da depreme iki yıl öncesinin korkusu sinmiş üzerimize. Arkadaşla sarıldık birbirimize sadece öyle bir sallandık ki bu kez kesin ölecez diye düşündük. Depremden hemen sonra bütün hastaları kontrol etmeye gittik koşa koşa. şimdi oturmuş şakalar yapıyoruz hala elimiz ayağımız titriyorken çünkü hastalar bizi bekler bırakıp gidemeyiz hiçbir yere hastane başımıza yıkılıyor olsa bile. Herkes canının derdine düşse biz yine başkasının canı için çaba sarf ediyoruz ve asla ama asla kıymet verilmiyor hiçbirimize...