yalanımı ilk (ve son) kez ortaya çıkarınca peder beyin şahsıma duyduğu güven asla onarılamayacak şekilde yerle bir oldu. o talihsiz olaydan sonra ne desem, müjdeli veya kara ne haber versem, ne paylaşsam garibim söylediklerime hep kuşkuyla yaklaştı.
-baba, anneannem vefat etmiş. başımız sağolsun.
+yav he he.
şu dünyada, birinci dereceden yakınların tarafından sallanmamak, iplenmemek kadar kötü hissettiren çok az şey var.
-nihayet bütün derslerimi geçtim baba.
+sittir.
-vallahi ya.
+tabi canım, kesin öyledir.
-inanmazsan gel, notlarıma birlikte bakalım.
+külahıma anlat.
-allah belamı versin ki...
+vermiş zaten?
lan sen de önüne gelene yalan söylüyorsun, hayatın yalan olmuş, ne bu afra tafra da diyemiyorsun.
-iş buldum. yarın başlıyorum.
+taam taam inandık.
olur da bunca sene birbirimizi karşılıklı reddetmememizin sebebini ve hikmetini öğrenmeden geberirsem gözüm açık gidecek şerefsizim.
-seni seviyorum baba.
+al buna konuş.