ilaç krizi

sürekli artan fiyatlardan, ilaç yoklarından, saçma sut kurallarından, fırsatçılardan vs. dolayı meslekten soğudum. niyetim serbest eczane eczacısı olmak değildi hiçbir zaman ancak mecburen dahil olduk bir şekilde ama olmasaydım keşke ya. elimi attığım her ürünün, ilacın acaba fiyatı değişti mi korkusu, reçeteyi daha açmadan içinde ne var, piyasada olmayan bir şey mi, ya kritik bir ilaçsa, ya raporuyla alakalı sorun varsa vs. korkusu, gelen onca zamma rağmen değişmeyen ilaç fiyat kararnamesi dolayısıyla hastaya çıkan fiyat farkını sürekli artmasıyla ödemeyi utana sıkıla istemekten, ilaçların kullanılışlarını anlatırken bir yandan da ücretin neden kaynaklandığını açıklamaktan, devlet veya özel hastane fark etmeksizin sgk ile muayene olan hastanın reçetesinden çıkan muayene ücretlerinin neden eczaneden alındığını, neden aylar öncesinden olan -hatta bazen yıl- muayene ücretinin reçeteye daha yeni yansıdığını ve tüm bunlar olurken aslında kazananın eczacı olmadığını hastayla beraber zarar gören tarafta olduğumuzu anlatmaya çalışmak yorucu. ilaçlar harici envayi çeşit kozmetik, takviye, diğer ürün gruplarının neden büyük stoklarla çalışan bi marketten, internet sitesinden vs. daha pahalı olduğunu, saklama koşullarının, ürünlerin orijinalliğinin her zaman doğru ve uygun olmayacağını anlatmak da ayrı. mesleğimi hâlâ seviyorum ama bu gidişat hiç hoş değil.