Babam nisanda doğmuştur benim. Baharla gelmiştir dünyaya.
Egeliyiz biz, her zeytin ağacının ayrı bir yeri vardır soframızda.
Babam gittiğinde çok üzüldüm, “kahır” kelimesinin her harfini defalarca doğurmaya eşdeğerdi belki hüznüm.
Sonra babamın bahardaki doğum gününde derin nefes alıp dedim ki “Sürsün bahar, sen gelirsin diye…”
Çünkü babamın mezarına ilk gidebildiğim zaman ona “Sevmeyi senden öğrendim.” dedim, “Senin kızın olduğum için iyi biriyim.”
Işıklar içinde olduğuna inancım sonsuz.
Bu aralar da başucuna zeytin ağacı dikeceğim ki kendini yalnız hissetmesin.
Velhasıl, önceden “Aa, ne güzel şarkıymış!” deyip dinlerken artık
Can Kazaz’ın hislerine ortak oluverdim birden.
Artık bu sadece bir şarkı olmaktan çıktı da hayatımın fon müziğine dönüştü aniden.