Görevdeyim. Devriye atıyoruz. Sorumluluk alanımız garip bir alandı. Öyle ki, bir an oldu, tatatata 4 mermi attılar üzerimize. Hedef gözetmedi. Sağa sola mevzi aldık hemen. Orada bile annemden, yeğenimden ya da babamın yüzünden önce kalbimde izi olan hanımefendinin yüzü geldi. Ulan, dedim. "Sarılamdan gitmesek bari." Ben o durumda bile onu düşünürken, onun sikinde bile değildim. Buna da adım gibi emindim. Çünkü yıllar boyunca aksini düşündürmemişti.
Başka bir gün, yine karakola tacizler artmış. Kesin bir şey olacak diyoruz. Olası bir durumda Konyadan ya da Diyarbakırdan kalkacak jetlerin bize ne zaman yardıma geleceğini falan hesaplıyoruz. Gerginiz. Komutanlar gergin. Herkes gergin. Bir arkadaşım aradı. Üfürükten bir sorunun tam ortasındaydı. Onu dinlemediğim için bana kızıp telefonu kapattı. Oysa bir şey olduğunu söyleyemesem de, ilk defa onu dinleyemediğimi biliyordu.
Bu olaydan sonra tabii, eski arkadaşım oldu.
İnsan ilişkilerinden çıkardığım, aklıma gelen ilk iki ders bu. Özetimiz ney peki?
Sen herkes için elinden geleni yapsan da, kimse seni silemez. Bu böyledir.