şarkı olduğundan habersiz geldim ve biraz kafa ütülemek istiyorum. İnsanın kendisini arayışı çok zor. Ağır duyguların altında ezilmesi gerekiyo bilinenin aksine. Göğüs germek ne kadar doğru bilmiyorum. Duygularımla savaşmak işimi kolaylaştırmıyo. Aksine daha da göz önünde olmalarına neden oluyo. Buraya nasıl geldim bilmiyorum ama ben de dikenlerin üstünde yürüyo gibiyim. Ayağımda koruyucu bi ayakkabı gibi beliren cesaretim ve geçmişimin dönüştürdüğü yeni “ben” le zarar görmeden ilerleyebildiğim zamanlar oluyo. Böyle zamanları seviyorum. Ardından cesaretimi anlık kaybedişimle yalın ayak devam etmek zorunda kalıyorum yola. Kanasa da gidicem demeyi öğretiyorum kendime. Kanamanın normal olduğunu kabullenmeye çalışıyorum. Bu süreç iyi hoş. Kendini bulmalı insan. Kendi olabilmeli ve olduğu gibi ölebilmeli. Yine de bi sitemim olucak tanrıya. Benden yana olduğuna inanmak istiyorum. Kalbimin ne kadar kırıldığını bazen ben bile unutuyorum ve hatırlayınca başlıyo kısır döngüm. Bu kısır döngüyü yenmeye çalışırken kalbimi olası yeni kırılmalardan korur musun?