birtakım abuk sabuk sorunlar yüzünden yurtdışına gitmem gerekiyordu. iş de ayarlamıştım fakat bu gidiş aslında bir kaçıştı. herkesten kaçmak uzaklaşmak istiyordum. annem günlerce beni bu karardan vazgeçirmek için her yolu denedi. ne yapsa, ne dese boşunaydı çünkü terk-i diyarı kafaya koymuştum.
ayrılık vaktinin çatmasına çok az bir süre kalmıştı. salonda karmakarışık duygular içinde oturup aptal aptal müzik kanallarından birine bakıyordum. bir anda odayı sarmaşık'ın müthiş introsu doldurdu. sonra annem ağlamaktan şişmiş gözler ve elinde bir fincan çayla tam o sırada içeri girdi.
birlikte geçirebilecekleri hepi topu on dakika varken, belki de hiçbir zaman geriye dönmeyecek olan oğluna yaptığı bu sıcacık jesti görene kadar kendimi tutmayı başarmıştım. meğer gücüm son demlerini yaşıyormuş. aşık olduğum ilk kadına sımsıkı sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
sarmaşık çok ama çok sevdiğim, lakin her daim o dramatik anları çağrıştırdığı için dinlemekten inanılmaz çekindiğim muhteşem bir şarkı. matiz'in ustalık eseri, bize bir armağanı, lütfu.
ağzına, aklına, kalbine sağlık be adam.
link