Az önce tam olarak iş hayatının bizden götürdüklerinden dert yanıyordum. Çalışmak güzel ama iş hayatı beni köreltti mutsuz ve halsiz biri yaptı dememle bu başlığı görmem bir oldu.
İşe başladığım ilk zamanlar daha çok vakit ayırıyordum kendime ama artık başka türlü yoğunluklar da işin içine girince akşamları hepten pilim bitiyor. En son ne zaman kitap okudum hatırlamıyorum. Çok uzun zamandır 2-2.5 saatlik filmleri tek seferde bitiremiyorum iki hatta bazen üç günde falan bitiriyorum. Milletin 1 haftada bitirdiği diziler benim elimde aylarca sürünüyor.
Zar zor yaptığım birkaç parça şey kaldı kendime dair. Belki inanmayacaksınız ama her gün iş dışı sadece 1 şey yapabiliyorum. Mesela çamaşır atacaksam odamı ertesi gün temizliyorum. Duş alacaksam filmi ertesi gün izliyorum gibi. Yemek falan zaten yapmıyorum yaparsam da haftalık yapıyorum çünkü yemek yapıp yiyeceğim vakitte uyurum daha iyi djfjf
Her gün sadece ve sadece 1 işe yer kalıyor şaka gibi.
Önceliğe göre o şanslı "1" işi görmeye çalışıyorum sızıp kalmadan Fjfjf
İstediğim meşguliyet bu değil. Arzuladğım dünya telaşı böyle bir şey değil. Üstelik yaptığım işten memnunum ve işyeriyle alakalı ciddi bir problemim olmamasına rağmen böyle hissediyorum. Çünkü sürekli yorgunluk ve monotonluk ruhumda ağırlık yapıyor artık. Mutlu olduğum yere fiziksel olarak dayanamıyorum.
Bunun bir de mental yorgunluğunu yaşayanlara allah sabır versin depresyon sebebi cidden.
İşte bu yüzden bir insan aynı hayatı maksimum 5 yıl yaşamalı diye bir altın formül uydurmak istiyorum müsadenizle. 5 yılda bir level atlamazsak ya da olumlu bir değişiklik gerçekleşmezse hayatımızda tıkanıklık oluyor.
Ben 4 yıldır aynı hayatı yaşıyorum. Güzel bir gelişme için son 1 yılım kaldı. 1 yıl içinde hiçbir şey olmazsa o zaman yakarsa dünyayı işte bu garip kızıl yakar.