“Hayatın karmaşasının hep geçeceğine inanırdım. Çocukken çok büyük gelen yaşlardayım ama içimdeki çocuk hâlâ kıpır kıpır. Toplum normları onu ölüm sessizliğine boğmaya çalışırken onu yaşatmak ve susturmamak için tüm gücümle çabalıyorum. Yine bir şeyler eksik yine bir şeyler karmaşık. Çalışma hayatı içindeki çocuğun mezarının başında pinekleyen ve değişime, gelişime kapalı insanlarla doluyken senin de onlar gibi olmanı dört gözle bekliyorlar. Sorun sen öyle olmak istemiyorsan başlıyor zaten. Gezmek bu ülkede hep lükstü, hayattan zevk alabiliyor olmak hep fazlaydı. Şimdi ben hâlâ çocuk muyum yoksa büyüdüm de farkına mı varamıyorum? İçim çok karmaşık sözlük. Dökülse saçılacak dökülmese bana fazla gelecek bir hayatın içinde isyankar bir genç olarak tanımlanmak da bana fazla geliyor. Hadi ben isyankarım siz neden değilsiniz diye bağırmak geliyor bazen içimden. “ dediğim andır