Bazen kendimi o kadar değersiz hissediyorum ki kalbim parçalanacakmış gibi hissediyorum. Bu devran dönsün bir şeyler değişsin istiyorum ama sanki kodlamışlar genetiğime.
Ailesinin sevmediğini kimse sevmiyor. Sevse bile hep bir şey arıyorsun altında. Yaklaşık 72. günümü bitirdim bu evde. Sanki her şey üzerime üzerime geliyor. Gerçekten yoruldum. Aile evinin acısını o kadar çok yaşadım ve dile getirdim ki. Bir günde artık kurtuldum diyebilmek için o kadar çabalıyorum ki..
allahım lütfen sen gör bunu rabbim. Nolur gör.
Ben hiçbir zaman isyan etmemeye çalıştım ama vallahi dayanamıyorum artık. Nefes alamıyorum. Olmuyor aynı evde.
Sabahtan akşama kadar onları razı etmeye çalışıyorum. Hiçbir şeyden ama hiçbir şeyden memnun olmuyorlar. Yetmezmiş gibi kulp takıyorlar her şeye. Yemeğin tuzundan kapının kolundaki lekeden gerçekten bıktım.
Ben bu değilim. Hiçbir zaman bu olmadım. Kara bir delik sanki bu ev. Her an içine çekiyor beni. Yutuyor, yok ediyor. Her gün bir damarımı canlı canlı kesiyorlar gibi hissediyorum.
İlk geldiğimde çok kabullenmiş bir şekilde gelmiştim canım yanmıyordu. Gördüm ki ne kadar susarsam o kadar üstüme geliniyor. Hiçbir şey iyi gelmiyor bu evde bana. Yok oluyorum. Bitiyorum.
Yetmiş gündür bu evdeyim 45inde hastayım. Ayakta duracak halim yok ama ev işlerini yapıyorum. Çamaşırlarım katlanırken bile ayıklanıyor o gelip katlasın o ütüsünü yapsın.
O kadar yoruldum ki. O kadar huzura ihtiyacım var ki... ciddi anlamda bıktım bunlardan.
Allahım nolur bir çıkış kurtuluş kapısı bana da göster. Dayanmak çok zor.