bugün aldığım nefesin önemini daha iyi anladığım bir gün oldu.
sabah iş yerine gidip çalışmamaya karar verip arabaya atlayıp çıktım önce bir denize girip tüm tuzu tenimde hissettim daha sonra arabayı sürdüm dağın tepesine tepeye en yakın noktaya çıktım tüm şehir ayaklarımın altında saatlerce oturdum mental sağlığımı toparlamak adına tüm zihnimi boşalttım daha sonrasında dönüş yoluna koyuldum.
dağın tepesine çıkanlar bilir yollar çok fazla virajlıdır daha sonra yoldan aşağıya indiğim esnada ayağımla freni yokladım ve fren taş gibi şişmiş ve herşey sadece 30 saniye içinde oldu araba daha hızlanmaya başladı ve sanki direksiyon benim kontrolüm de değil o panik ile elimi el frenine attım ve freni çekmem ile araba yolun ortasında yarım tur döndü ve yolun boş olması en büyük şansım ve zor bela durdum 5 dakika boyunca donup kaldım, arabayı yolun kenarına çekip sakinleşmeye çalıştım o sıra da kendimi toparlamak adına yaptığım ufak kaçamak canıma sebep oluyordu herşeyden en önemlisi aldığım nefesin ne kadar kıymetli olduğunun farkına vardım.