Kendim için ayrılık süreci güncellemesi yapmak istiyorum. Çünkü insan bazı şeyleri sesli söyleyince, yazınca ya da başka birinden duyunca daha güzel oluyor.
İğrenç bir şekilde ayrıldığımız için zaten en başından beri yıkık durumda değildim. Ayaklarım yere basıyordu, mantığımın sesi çok kuvvetli olmamakla beraber arka planda çalıyordu.
Şimdi daha iyiyim. Baktığında bu benim ilk gerçek ayrılığım ve çok güzel yönettiğimi düşünüyorum. Önceki gün ağlayarak uyandım ve yaklaşık dört beş saat aralıksız ağladım ama sonra toparlandim, salona gittim, spor yaptım, ders çalıştım. Evde kendi başıma çok vakit geçirmemeye çalıştım. Sabah ağlamalarım devam etti ama süresi azaldı :)
Onun dışında insanlara söylemeye başladım. Çok detaya girmemeye çalışıyorum. Özellikle bizi tanıştıran insan şuan tatilde, onunla henüz haberleşmedik ama cümlelerim hazır.
Ara ara ağlamalarım tabii ki oluyor. Ufacık şeyler tetikleyebiliyor. Bugün kitapta "bir parça" ifadesi kullanılmış küçük bir şey için. Hop, o da böyle derdi gibi beş dakikalık bir ağlama seansı yaşandı mesela.
Onun dışında boş kalınca kendi kendime düşünüyorum. Görgü yalnızca çatal bıçak kullanmak, giyim kuşam değildir. Ayrılmanın da bir adabı vardır. Ve onda bu terbiye yokmuş.
En berbat ilişkiler bile güzel bir ayrılığı hak ediyor, ben de güzel bir ayrılığı hak ediyordum. Ama bunun için kızgın değilim.
Genel olarak hiçbir şey için kızgın değilim. Beni sevmemesi, değersizlik hissi, bana bok gibi davranması, rezil bir ayrılık yaşatması falan beni kızdırmıyor. Bu onun tercihiydi diyorum sürekli. Bunu tercih etmiş olabilir, ben de karşılığında ayrılmayı tercih ediyorum ve böylece konu kapanacak.
Hala birçok şeyi asla hak etmediğimi düşünüyorum ama bunun bir anlamı yok, çünkü o bu şekilde davrandı. Hak etmediğini düşünüyorsan tepkini koyarsın, bu kadar basit.
Hayatımıza insanlar girer ve çıkar. Karalar bağlamaya gerek yok. Kendime en en en çok bunu hatırlatıyorum.