Burada unutmaktan kastımız tabi artık sevmemek oluyor. Ve inanılmaz büyük bir nimet bence.
Artık onu merak etmeyince anlıyorsunuz unuttuğunuzu. İyi mi acaba, kendine nasıl bakıyor, mutlu mu, biriyle konuşuyor mu, hayatında biri var mı, hiç o şarkılar çalınca aklına gelmiyor muyum (çünkü ben izlediğimiz saçma sapan bir filmde kadın sürekli burnuna dokunuyordu diye burnuma dokununca bile onu hatırlayacak kadar berbat ve fil bir hafızaya sahibim), kimleri takip ediyor, ne beğenmiş sosyal medya hesaplarında, bana bir gönderme var mı (ki biten bir ilişkinin ardından insana en çok zarar veren şey bence bir umut aklından geçiyor muyum diye anlamsız şeylerde anlam aramaktır) vs vs. Bunları düşünmediğinizi fark ettiğiniz zaman "lan ben bunu sevmiyorum artık ya" diyorsunuz. Tabi hüzün ve öfke belki devam ediyor olabilir ama sevmiyorsunuz işte. Kadınlarda daha çok var mesela, artık sadece kendi burcunun yorumlarına baktığını fark edince de "ulan unutmuşum" aydınlanması yaşıyorsun hzjshdbd
Aslında bana her zaman çok can sıkıcı gelmiştir sevdiğini unutmak düşüncesi. Çünkü olabilecek milyon güzel şey bir anda imkansızlaşıyor. Ama dediğim gibi, ömür boyu yüreğinde bir yük gibi taşımak sevda demek değil. En önemlisi de zaten sana artık değer vermeyen ve sevmeyen birine yüreğinde yer vermek kendine haksızlık. O yüzden her ne kadar bir zamanlar varlığına ve onu sevdiğinize tanıdığınıza şükretseniz bile şimdi de sevmediğiniz için şükrederek derin bir iç çekip yolunuza devam ediyorsunuz.