Enerjimi, hırsımı, özgüvenimi... Hepsini yavaş yavaş ve tek tek yitiriyorum. Farkındayım ama bunu durduramıyorum.
Başa, her gün daha da başa sarıyorum sanki. Çok yürekli çıktığım her yol için fazlasıyla yorgun hissediyorum. Saatlerce uyumama rağmen yorgunluk geçmiyor. Kitaplar, çizimler, yeni yerler, yeni insanlar ve yeni şeyler... Neden hiç mutluluk vermiyorlar? Neden iyi hissettirmiyor hiç bir şey?
Her şeyi, herkesi ve en çok da kendimi öylece bırakıp gitmek istiyorum. Sanki herkes ve her şey bana hesap soruyor gibi geliyor. Geriye dönüp baktığımda yaşadığım kısacık ömrün içinde o kadar anı ve olay var ki. Beni tüketmiş olduğunu hissettiğim onca şey...
Hepsi beni vazgeçiriyor ve hala dışımdan gülüyorum ve umursamaz görünüyorum diye kimse farkında değil vazgeçişlerimin. Ancak ben, her an gitmek istiyorum. Kısa değil, çok uzun bir süreliğine vazgeçmek ve gitmek.