Bir üstadın bürosunda iki kedi var. Biri mekanın sahibi; agresif, heybetli, saldırgan. Diğeri yeni geldi; minnak, sevimli bir şey. Başını baş parmağımla sevdim bugün, oradan hesap edin.
Bu mekanın sahibinin kuyruğunun ucu ponpon gibi ve minnak da sürekli kuyruğuyla oynamaya çalışıyor. Normalde ne olur? Heybetli kedi dönüp iki şamar çeker. Gel dikiz ki olayımızda heybetli kedi, yavru kediden kaçıyor. Bugün mesela bir anda koridorda deli gibi kaçıyordu büyük olan küçükten. Hatta geçenlerde küçük olan koltuğun üstünden heybetlinin sırtına atladı. Gerçi kafasını onun sırtına vurup sümük gibi yere yapıştıydı garibim ama önemli olan niyet djdjdjdjjdjdjdj
(bkz: yaa pelin kardeş çok rahat konuşuyordun) diyesim geliyor heybetliye. Bize sayko sayko bakmalar, feyk atmalar; yavrudan da götüm götüm kaçmalar... Mazlumların sesi, kimsesizlerin kimsesidir benim için o yavru!
(bkz: biz senden razıyız)