Şu hayatta tecrübe ederek öğrendiğim en önemli şey "asla derdini özellikle ailevi meselelerini başkasına anlatma" kuralıdır. En iyi arkadaşım da desen kardeş gibiyiz de desen asla en yakın gördüğüne bile anlatma. Bugün bir şey yaşarsın ama yarın durumlar değişir ve o kişi o anlattığın şeyleri önüne serer. Bunu o kadar çok tecrübe ettim ki artık kafamın duvarlarına kazıdım, ne zaman birine derdimi anlatacak olsam kafamda yankılanıyor o kural. Şu an da aynı durumdayım. Ama en azından burada yazmak ve tanınmamanın rahatlığı iyi geliyor. Yine salak saçma bir muhabbetten tartışma çıktı evde ve ben yine kırıldığımla kaldım. Kimsenin benim duygularımı önemsediği falan da yok yani aile aile değil ki saçma sapan 3 insanı bir eve zorla koymuşsun gibi. Tam da psikolojimi toparlamıştım depresyon ataklarım bitmişti. Sağolsun annem hemen hissetti anında kalbimi paramparça etmek için elinden geleni yaptı. Yine odama çekilip depresyonun karanlık kollarına sığındım. Varolduğum için ailemden ve tüm dünyadan özür dilerim istemeden oldu...