Bedenimin gevşeyip göz kapaklarımın kapanmadığı zamanlarda ruhumun dinlenmek üzere kendine yer edindiği bir köşeydi burası.
Belki bir ağlama duvarı değildi, Tanrı’ya yakarmak da bana göre değildi ama sonunda kıramayacağım bir şey bulmuştum ve kime, neye seslendiğimi dahi bilmiyordum.
“Aklına gelen ilk şeyin Tanrı olduğu anlarda çaresizliğin dışında hiçbir şeyi bilemezsin.”
Tanrı dahi kırılırdı bir umut kırıldıysa da şeytana kırılmıştı ilk ve son defa. Nokta atışı olan o kırık da şeytanın kaderine ilk defa saplanmış ve çivi gibi saplanan bir son, bir sonsuzluk getirmiş o kırık parçaları da onun sonsuz kaderini çizivermişti.
Ne nokta atışının çivi gibi hayatımıza çakıldığı olaylar ne de o çivinin çakıldığı an oluşan kırık parçalarının zamanın üzerine çizik attığı olgular asla silinmezdi.
Tanrım! Yaşadığım o tek kırgınlık sana karşıydı ve şimdi ben sana karşıyım. Kırgınlığım sert ve sivri bir metal parçasının kaderime saplandığı uzun çizgileri oluşturmuştu. Parçalarının keskinliği ruhumu kanatırdı hep ama oluşan o uzun çiziklerin sonu nereye gidiyor bilmiyorum, bilemeyeceğim.