Gece olduğunda soğukluğundan kalbi donduran bir gerçek, sabah olduğunda güneş kadar sıcak hissettirebiliyor.
Gözlerini bir kez açtığında tekrar kapatamıyorsun. Açtığında gördüğün gerçek hayata olan inançlarını kırıyor, umutsuzlaştırarak kabuslarına sarılıyorsun. Gözlerini kısıyorsun, kalbin taşlaşıyor, karartmak üzere geceyi perde ediyor gözlerinin tam can taşıyan bebeklerine bir kara zırh gibi.
Sabah ise şükreder gibi kuşları selamlayan gözlerini güneş ışınları kamaştırıyor. Kirpiklerini aralıyorsun fakat bu defa kör olmayı dileten lanetlerle değil, ışıktan ve bazen mutluluğun birkaç damla yanaklarına bıraktığı parlak, narin bir iz ile aralıyorsun.
Plüton’un Mağarası’nda, adam hayatın gerçeğini keşfettiğinde mağara, yalnızca bir mağaradan ibaretti: Geçmişin, gecenin, lanetin çöktüğü bir mağara. Tozlarının kara saçlarını aklaştırır gibi hayatında kök salmış güçlü bariyerler olduğu yanılsamasıyla zaman geçtikçe beynini zehirlediği mağaradan… …aslında o saç diplerinin pislikten geçilmediği bir mağaradan ibaretti. Nefreti körükler, dipleri kazıklar, beyni tüm duygularından arındırırken kalbini saran kin zaten intikam almak üzere alıp başını evinden uzaklaşmıştı.