kandırılmak

lise travmamı anlatıyorum size şimdi: instagram’dan bir çocuk ekliyor beni. ortak arkadaşımız da benim sınıf arkadaşım. onaylıyorum falan. bir süre sonra konuşmaya başlıyoruz, hikayeme yanıt veriyor vs. genelde şarkılar üzerinden konuşuyoruz. neyse zaman ilerledi hadi buluşalım dedik biz bununla. flört falan yok bildiğin arkadaş gibi eğleniyoruz. sonra sonra bundan bir tık daha samimi davranışlar görmeye başladım, hoşlanıyor herhalde oldum. bende de şöyle bir şey var, kolay kolay güvenemiyorum anasını satayım. sonra bir tavladı bu beni. ben de hoşlanmaya başladım. ve evet.. sonra ne mi oldu.. bana diyor ki “yarın cenazeye gideceğim, pek yazamam sana” ben de diyorum lan ne kadar düşünceli çocuk. meğer gitmemiş. sabahın köründe bana mesaj atmış. 5 civarı. ben de 7 de kalkıp okula gideceğim. uyku tutmadı kalktım 5’te. “ben aslında seni hiç sevmedim. çok iyi biriydin ve eğer seninle takılırsam iyi biri olacağımı sandım, seni kandırdım” üstelik kandırdığı şey sadece sevmemesi de değil. sevdiği renkten tutun, köpekleri sevmesine kadar.. ben de diyorum lan madem seviyor niye yaklaşmıyor köpeğe diye. ben seviyorum diye demiş lan seviyorum diye. bu nasıl bir sosyopatlık. sonra ben uykusuz bir şekilde okula gidip, serviste ağlaya ağlaya kendimi toparlamaya çalışıp, sınıfta sinir krizi geçirmiştim. sıraları tekmeleyip ağlamaya başlamıştım yine. hiç benlik şeyler de değil, artık nasıl olayın şokundaysam.. 4 ay boyunca kandırılmak o zaman çok ağır gelmişti :’) okuyorsan ağzına sıçayım senin. ne gerek vardı kalbimi kırmaya göt.