O kadar çok var ki hangisini anlatsam bilemiyorum. Zaten hepsinide tamamen hatırlamıyorum. Hepsi film gibi kesik kesik. En net hatırladığım bir iki tane var sadece. Ama o kesik kesik hatırladıklarımın yanında hiç kalırlar.
Küçüklükten beri hep yalnız büyüdüm. Çünkü ailem hep çalışırdı eve geç gelirlerdi ve biz her zaman evde kalırdık. Baya sessiz bir çocuktum. Görenler dilsiz sanıyordu çünkü hep eziliyordum ve konuşmama izin vermiyorlardı. Sesim asla çıkmıyordu. Bizde şey vardır. Sen çocuksun konuşma sus. Bunu hep derlerdi. İlkokul zamanı geldi ve çok küçük bir yere taşındık. Sadece iki arkadaşım vardı onlarla da her zaman oynamazdik ama yinede bana iyi davranan tek o ikisi vardı. Okuma yazmayı kendim öğrenmiştim ama kimsenin yanında bunu gosteremiyordum. Çünkü çok utangactim. Okula başladık hoca her zaman beni tahtaya alır ve sorular sorardı yazıları okumamı isterdi. Olum çekingen olduğum her halimden belli beni sınıfın ortasina alınca daha çok içime kapanacagim. Ve ben daha konuşkan olayım diye beni sınıfın en yaramaz çocuğun yanına oturtturdu. Bu çocuk her zaman rahatsız ederdi ve dalga geçerdi. Daha çanta almak için paramız bile yokken hoca şunları bunları getirin diye liste yapardı. Her zaman sınıfta eksiği olan ve konuşmayan bendim. Bu aptal karı ve sıra arkadaşım yüzünden her gece kâbus görürdüm. Korkudan altıma iserdim. Geceleri hiç uyuyamazdim. Anneme söyledim hocayla konuştu ama pezevenk hoca 4 sene boyunca beni o çocuğun yanından kaldirmadi. Herneyse ailemde zaten benimle ilgilenmezdi çünkü zamanları bile yoktu. Bizim büyükler çocukları severseniz simarir mantığı olduğu için her zaman yalnız biraktilar. Yan komşumuz özel ders veriyordu ailemde beni oraya gönderirlerdi her akşam iki saat ders çalışayım diye. O kadar çok nefret ederdim ki bütün konular bitsin diye hızlı hızlı çalışır su içmek için ara bile vermezdim. Komşumuz bana bir soru verir ve çözmemi isterdi. Soruyu çözer ve ona gösterirdim asla konuşmazdim. Hayatım boyunca ilk defa kendime güvenip bir yarışmaya katılmıştım. Okulda etkinlik olacaktı. Dans edip şarkı söyleyecektik. Ama benim daha ona uygun kıyafetim bile yoktu. Yalvar yakar birilerinin eskilerini giyip okula gittim. Ama bizim büyükler öyle şey mi olur ne dansı diyip beni tam gösteri baslamasina bes dakika kala alıp eve getirmişlerdi. Okulum bitmesine birkaç gün kala pezevenk öğretmenim ise benim yerimi değiştirip başkasının yanına koydu. ve dediği şey ise bak istedin yerini değiştirdim. Senin ben amina koyayım ilk okul bitmiş taşınıyoruz amk yerimi şimdi değiştirsen ne olur. Ah işte ilk o zamanlar kekemeligim , cekingenligim başladı. Allah'tan kekemeligi yendim ama hala cekingenligi yenemedim. İnsanların ortasında asla konuşamam. Bu şeyler hala unutamadığım anılarım arasında