tamam kimse sonsuza dek hayatımızda olmayacak biliyorum. ama elde avuçta tutacak bir sebep yokken arayı açmak neden? mutluluğuna, heyecanına, acısına şahit olduğun insanla iki kelam edemiyor olmak beni üzüyor. bir söz vardı,
yarım kalmadı hepsi bu kadardı diye. üzülmem de bir sonuca vardırmıyor beni maalesef, neyse öyle işte.