Tuhaf hissediyorum bu aralar. Kaybolmuş, yorulmuş. Dinlenmek için nereye gitmem gerektiğini de bilmiyorum. Çünkü bir evim yok gibi geliyor. Hiçbir yere tam ait değilim. Nereye konsam göze batıyorum. Nereye konsam bi tuhaflık var, hissediliyor. Sanki her gittiğim yerde bir parçam kalmış gibi. Toplasam ben yine ben olacağım ama toplayamıyorum bir çatı altında. Bulunduğum hiçbir çatı altında da kendim gibi hissetmiyorum. Konuştuğum iki üç kişi var. Beni güldüren, düşünen, düşündüren. Hayatta mıyım diye kontrol eden. Fazlası zaten gereksiz belli bi yaştan sonra. Ne yaparım bilmiyorum. Nasıl toplarız burdan, nasıl devam eder. Belki de şarkıda dediği gibi; “Denizi olan her şehir evim” diyip geçmek lazım. Çok da takmadan, büyütmeden.