baba...
seni içimde affedememek şu an bile kendime zar zor itiraf edebildiğim en acı gerçeğim. belki yaptıkların için belki de yapmadıkların içindir. bilmiyorum.. anneme yaptıklarını affedemiyorum. Annemden önce birini çok sevmişsin ama kavuşamamışsın sonra ailenin zoruyla annemle evlenmişsin. Sevdiğine kavuşamayıp, sevmediğin biriyle evlenmeni anlayabilirim, kalp acına saygı duyabilirim ama bunun faturasını anneme ve bize kesmeseydin tabii. İnsan eşini sevmezse ben bunu da anlayabilirim baba ama insanın evladını sevmemesini anlayamam...
ben ısrarla iyi biri olmaya çalışırken sen ısrarla benden öfkeli, nefret dolu, hissiz bir kadın yarattın. baba sen yıllara meydan okuyan yokluğunla ikimizin arasına hep bir tuğla koydun. şimdi anlıyorum ki ben seninle değil, kendimle savaşmışım baba. beni asıl yoran şey, varlığın değil yokluğunmuş. içimde baba kelimesini anlatacak bir tarif yok. belki bundandır hayatımda hep kendimden yaşca büyük adamlara hayranlık duydum, sevdim, aşık oldum. aradığım şey belki de baba sevgisiydi, bilemeyiz. ama nasıl veda edilir bilmiyorum. çünkü seni sevmiştim, bunu hiç belli etmedim, sende belli etmedin. belki sende küçük kızını sevmişsindir.
Anneme attığın tokatları, onun boğazına dayadığın bıçağı, abime ve bana yaptığın hakaretleri, bizden çaldığın çocukluğumuzu ve hayatımızı hiç unutmuyoruz baba.
iyi uykular baba,
bu savaşı sen kazandın. bir hayat ancak
bu kadar zehir edilirdi. Eminim başarınla övünüyorsundur. seni asla affetmiyorum, umarım yukarıda da affedilmezsin.