Pek çok kişi gibi benimde görmezden geldiğim, zihnimin bir köşesine ötelediğim ve muhtemelen gerçekleşene kadar kabullenmeyeceğim dolayısıyla nasıl tepki vereceğimi ve ne hissedeceğimi bilmediğim bir duygu son zamanlarda içten içe beni kemirmeye ve ruhumu çürütmeye başladı. Şu cümleyi uzun bulup ikinci ya da üçüncü okumada anlayacak kişiler tarafından etrafımın sarılı olması da cabası ama yinede yazacağım. İsterse kimse okumasın, isterse kimse anlamasın...
Tarifi bile bu kadar uzun olan o duygu sadece 9 harf ve tek kelime. YALNIZLIK!
Bir gün gelecek etrafımıza bakacağız ve geçmişten kimse kalmamış olacak! Bunu kendi yüzüme vurduğumda, bu gerçekle yüzleştiğimde kendime bahaneler uyduruyorum. Yeni insanlarla tanışmak, yeni çevre edinmek gibi bahaneler geçici olarak rahatlatsa da uzun vadede mutlaka bu duygu içten içe hepimizi bitirecek. Bir sabah uyandığında kahvaltı sofrasını göremediğinde annenin gittiğini anlayacaksın! Bayramda elini öpemediğinde babanın eksikliğini anlayacaksın! Bunlardan kaçamazsın.
Bunlardan kaçmanın tek yolu o güzel insanlardan önce ölmek ama bu da onlara bu hayatta verip verebileceğin en büyük acı olacak. İntihar ya da doğal yolla bile olsa ölümü bu duyguyu yaşamamak için bi çözüm gibi görmek onlara "Evlat Acısı" yaşatmak demektir. Sırf sen yalnızlık hissetme diye bunu dilemek... Bu kadar bencil olamazsın!
Özetle demek istediğim şu üç günlük sevgiler peşinde koşmaktansa gidip anne ile bi kahve içmek ya da baba ile ayaküstü bile bi sohbet etmek geleceğe dönük vicdan yatırımıdır. Si***ler aşkı da sevdayı da. Ailen ile zaman geçirmiyorsan geçirdiğin zamanı s***yim.