Ufak tefek dertlere, saçma sapan insanlara, önemsiz olaylara üzülmenin ne kadar manasız olduğunu, üzülmenin ne kadar lüks bir şey olduğunu anlamak lazım. Üzülmek lüks bir şeydir. Az miktarda denk gelir, elinde bulunun kişiyi çok net şekilde etkiler ve ruh haline direkt etki eder. Değerlidir. Anlayamalıyız, saçma sapan şeylere üzülmemeyi...
Ilk nefesimi kollarında aldığım kişinin bir gün kollarımda son nefesini vermesine dayanamam.
En son ne zaman gözümden yaş aktı hatırlamıyorum, git gide duygusuzlaşıyorum etrafa ve olanlara. Her şeye mantık çerçevesinde bakıyorum, ölümü bile içimde normalleştirmiş gibiyim. Fakat aile bireylerimden birinin değil ölmesi, ölümünü düşünmek bile gözlerimi yaşartıyor. Kalbim daralıyor, göğüsüme ağrı çöküyor, nefesim yetmiyor... Kim kimin cenazesini görür bilmiyorum ama eğer yaşayan ben olursam nasıl tepki vericem ne yapıcam bilmiyorum. Her şeyi planlayan, kolay kolay programsız hareket etmeyen ben o durumda ne yaparım bilmiyorum. Belirsizlik beni korkutuyor.
İnsanın acı limiti nedir? Fiziksel acıya belli bi yere kadar ama mental acının limiti nedir? Nasıl kabul eder bir insan canından bir parça olduğu kişinin ölümünü...
"Sahnesi gerçek tek oyun ölümdür."