Bugün balkona çıktım.
Soğuk hava tenimle eski bir dostla selamlaşır gibi selamlaştı, hoşuma gitti. "Ne kadar güzel bir hava!" diye sıra sıra geçti kelimeler içimden. Çoğunlukla gökyüzüne bakar gözlerim, bazen hedefleriyle göz göze gelmek için bazen de uçuslarına özendiği kuşları görmek için... ama bu sefer farklı bir şey oldu, aşağıya bakmak istedim. Eğer intihar etmeyi düşünürsem bundan daha iyi bi fırsat olamazdı. Hoş ve soğuğumsu bir sonbahar akşamından daha iyi bir gün ve kendini boşluğa bırakmaktan daha iyi bir biçim olamazdı.
Aklıma yatmıştı bu fikir ve plan hazırdı. Geriye sadece aksiyonu başlatmak kalmıştı. Derin bir nefes aldım ve akciğerlerimin her yerinde o havayı hissettim. Sonuçta son nefesim olucaktı hakkını vermeliydim. Aldığım son nefesinde sonlarına doğru bir koku uyardı beynimi. Burnumdan girip akciğerlerime giden bir şey ama nasıl oluyorda zihnimde uyarımlar yapıyor hala anlam veremiyorum. Her neyse! Aldığım koku kahve kokusuydu.
O an zihnimde şimşekler çaktı, beynimde çalan uyarı sinyallerini hissettim. Beni durdurmak istediler. Sebebi kahveydi. Öldüğüm zaman daha fazla kahve içemeyeceğimi ve tadına varamayacağımı farkettim. Durdum, içeri girdim ve gidip kendime kahve yaptım. Ne kadar hoş bir tat bu! Kahve için söylenen bir söz vardır; "Bir fincan kahvenin kırk yıl hatrı vardır." diye. Bu fincanın bende hatrı kaç yıl olucak diye merak ediyorum. Daha kaç sene yaşarım bilmem ama beni intihardan vazgeçirdiği su götürmez bir gerçek! Ölmeden önce son bir istek hakkım olursa güzel bir fincan kahve isteyeceğim, bi de bitter çikolata.