asosyal sözlük dert köşesi

Hort! Diyerek bu başlığı gündeme getirmek istedim. Daha önceden bu başlığa bir derdimi anlatmıştım yine anlatacağım. Ben naçizane eskilerden bir kullanıcıyım hatırlayan çıkmaz, unutulmuşumdur. Biraz terapi gibi düşünelim lakin derdimin dermanı yok, kime anlatsam boş... Gelelim konuya. Bu kardeşiniz aşık oldu! Evet hem de ne aşk. Müthiş geçen zamanlarımız vardı. Kendi aramızdaki sadece bize özel mimiklerimiz, hareketlerimiz... O kadar güzeldi ki bir süper güç verseler bana deseler ki; " Artık hayatının belirli bir kısmında sonsuza dek o döngüde yaşayabilirsin" tereddüt etmeden o zamanlara dönmek isterdim. Kısacık dönemdi 2 aycık sadece ama işte içimde hissediyordum her şeyi. Ulan hiç böyle hissetmemişim ben diye söyleniyordum kendi kendime. Ona şiirler şarkılar yazıyordum. O kadar güzel gözleri vardı yemyeşil. Şimdi karalamayım buraya o kendimce yazdığım şeyleri en güzel şiirden daha güzel, en mükemmel şarkıdan daha mükemmeldi ama. Neyse ne güzel anılar biter, ne de ben anlatmayı bitiririm onu... Her şeyi konuşarak halledebileceğimizi sanıyordum ben. Hep iletişimimden kaçıyordu. Çabalıyordum çünkü bir sorun var ve bunun çözülmesi gerekiyor diye. O kadar narin davranıyordum ki ona sesimi asla yükseltmiyordum, kötü bir kelime kullanmıyordum, cümlelerimi tartıp onu kırmayacak şekilde tane tane her şeyi anlatıyordum. Sonra bana hiç değerli hissettirmiyosun dedi bir gün. Maddi manevi her şeyimi ona ayırıyordum. En önemlisi sevgimi ona hissettirmek için elimden geleni değil, hep fazlası için çabalıyordum. Sonra bana şiirlerin, şarkıların beni değerli hissettirmiyor dedi. Ben o uyuduktan sonra vakit ayırıyordum böyle şeylere. Sabah iş var eken kalmam lazım ama o mutlu olsun uyanınca diye yapıyodum bunları. O zamanlar bilmiyordum değerli hissettirmediğini körü körüne yazıyomuşum. Bu en küçük detayı. Bana söyledikleri sözler ve yaptıkları o kadar ağır şeylerdi ki ben alttan almaya, fedakarlık yapmaya devam etmiştim hep oysaki. Ayrıldı benden bahanesi de ısrarcı olmammış, üzerine gitmemmiş. Sorunumuzu çözüp yola öyle devam etmemiz, halının altına süpürmeden, kimse içine atmadan devam etmeliydik değil mi? Bence öyle... Çabalarımı ısrar sandı. Bir çok kez yüzleşme teklif ettim onlara da bahane buldu. Sonra ben kırgınlıklarımı ona yazınca başka bir konu hakkında haklı çıkmaya çalıştı. Hah dedim bunu yaptı ya bitti içimde, bitmeliydi yani. Bitmiyormuş. Ayrılık sonrası 2 ay her gün rüyamda gördüm onu. 1 gün fire vermedi bu rüyalarım. Ayrıca sosyal hayatıma sulu gözlerle devam etmem, sorumluluklarımı bu yük ile almam çok zorlayıcı oldu benim için. İlişkiden daha uzun süre ayrıyız artık ama benim bu ağlamalarım niye durmuyor? Dua ettim, onun kalbine beni düşür dedim olmadı. Tamam benden al onu o zaman dedim o da olmadı. Ne yapcağımı bilmiyorum. Sürekli psikoloji, felsefe, mitoloji okumaya başladım. Ayrılık beni geliştirdi ama o beni hep aşağı çekiyor yine mental olarak. Karşıma çıkıyor, çıkmasa fotoğrafı düşüyor önüme. Bunları engellemenin yollarını buldum ama hafızamdan nasıl gidecek? Unutmak mı istemiyorum yoksa bu acı bana zevk mi veriyor anlamıyorum. Öyle kısaca anlattım işte. Belki bu son anlatışımdır... Hoççağalın ben yine gidiyom.