ilkokula giderken bizim mahalleye bir oyuncakçı açılmıştı. tabii oyuncakları bir görün, efsane hepsi. acaba dedim kendime bir oyuncak mı alsam diyip dükkanın içine girdim. hemen gözüm kırmızı renkli tren setini gördü, düğmesine basınca gidiyor falan. hatta düdüğü bile vardı. dedim kendime gugle sen kocaman oldun olm, ne yapacaksın oyuncağı falan. ben içimden böyle diyorum ama bir tarafım o oyuncağı almalısın diyor. gel zaman git zaman oyuncak aklımdan hiç ama hiç çıkmıyor. geceleri oyuncağı düşünüyorum, işte diyorum oyuncağı alırsam şu odada oynanırım falan.
artık ben bu oyuncağı almalıyım dedim. böyle dedikten sonra para biriktirmeye başladım, kuruş harcamayıp kumbaraya atıyorum. neyse işte oyuncak alacak parayı denkleştirdim, sabah gidip oyuncağı alacağım. sabah erkenden kalktım, ayakkabıları giydim koşa koşa oyuncak almaya gidiyorum. hava çok rüzgarlıydı, ben o heyecanla parayı cebime koymayı düşünemedim. parayı elimde taşıyordum, koşarken nasıl olduysa para elimden düştü uçtu gitti. eve gelene kadar ağladım. sonra hiç oyuncak almak istemedim, tüm hevesim kırıldı. aslında para Kumbaranın içindeydi, bozuk paraları cebe atıp kağıt parayı elime niye aldıysam. direkt kumbara ile götürseydim param uçmazdı belki.
(bkz: ne salaklığı kardeşim rüzgar vardı diyorum)