çocukken mahallede top oynardık ve o top o lanet olası arabanın altına kaçardı ya. birinin onu alması gerekirdi. vallahi de billahi de ben bugün o topu alma eylemini iliklerime kadar özledim.
o zamanlar hiç cazip bir uğraş değildi bu. hakir görürdük. enayiliğin lüzumu yoktu. lakin şimdilerde niyeyse canım o angarya işi çekiyor.
o arabanın yanına uzanayım, belime kadar toza toprağa bulanayım, ayağımın tekini arabanın altına sokayım, o topa vura vura onu oradan kurtarayım. kahraman olmak istiyorum!
yaşlanıyorum. özlemlerim artıyor. neydi onlar?
---
spoiler ---
çocukken bacaklarımı iki yana açıp salonun kapısına tırmandığım zamanları özledim.
sokaktan eve dönerken zile ulaşmak için demir kapıya komando edasıyla tırmandığım zamanları özledim.
eğer ki zil bozuksa 5. kata doğru "annneeeğğğ" diye bağırmayı özledim.
sokağın köşesindeki, taş ve cam kırıklarıyla dolu olsa bile maç yaptığımız o arsayı özledim.
pazar tahtalarından yaptığımız evleri ve boncuklu silahlarla çatışmak için yaptığımız cepheleri özledim.
arsanın yanındaki binanın duvarına sprey boyayla çizdiğimiz kaleyi özledim.
misketlerimizle üçgen ve kuyu oynamayı özledim.
taso ve beyblade biriktirmeyi özledim.
yu-gi-oh kartlarımı, futbolcu kartlarımı özledim.
mey-buz yemeyi/ısmarlamayı özledim.
babamı camda beklemeyi, geldiğini görünce 5. kattan aşağıya inip babamın omzunda eve kadar çıkmayı özledim.
dedemle güreş tutmayı ve her seferinde dedemi yenmeyi özledim.
sabahları babamın işe gitmeden beni öpmesini ve sakallarının batması yüzünden uyanmayı özledim.
ama en çok; gelecek kaygımın olmadığı, hayatın ne olduğunu bilmediğim, kötü insanları tanımadığım, o eski küçük ama huzur dolu dünyamı özledim...
---
spoiler ---