İlaçları bırakalı bayağı oldu. İyileştim mi? Sanırım başta öyle sandım.
Neden bu kadar karışık, bilmiyorum. Neden çok derinlerde hissediyorum her şeyi, bilmiyorum. Ben mi herkesten bıktım, yoksa onlar mı benden bıktı, bilmiyorum.
Her sabah gözlerimi açtığım anda ilk söylediğim şey bir lanet güne daha uyandığım.
Başlarda kimseye söylemezdim dertlerimi. Hep başkalarını dinledim. Onlar konuştu, ben sustum. Sustuklarımda boğulduğum anda bana durup tek söyledikleri şey, sen sorunlusun oldu. Ben mi gerçekten sorunlu olandım, yoksa siz mi beni sorunlu birine çevirdiniz, bilmiyorum.
Çok acımasızlaştım, şefkat göstermedim, umursamadım, durup düşünmedim, hırslandım ve koşabildiğim kadar koştum. Kimseye bakmadan, kimseye acımadan koştum. Birileri acı çektikçe durup ilgilenmeden, acısından zevk alarak, beni güçlendirmesini umarak devam ettim yoluma.
Sonra durdum, canavarlaştığımı gördüm. Kendimden korktum, gerçekleştirdiğim insandan korktum ve bu sefer de ondan kaçmak için durmadan koştum.
Sonra yoruldum, canavara yakalandım ve verdiği acıya dayanamayarak kaç kere vazgeçtim. Vazgeçmeyeyim diye, kaç ilaç verdiniz bana? Saymadım. Beni hep bir süre iyi yaptılar ama asla öyle devam etmedi.
Sonra bir gün tekrar iyi biri oldum. Neşelendim, sosyalleştim, canlandım. Koşmadım belki ama çok emin yürüdüm. Komik. O da uzun sürmedi. Beni tekrar ilaçlara mahkum ettiniz.
Şimdi neye dönüştüm görüyor musunuz? Hiç bir şeyden zevk alamıyorum. Ne okuduğum bir kitap, ne dinlediğim bir müzik, ne çizdiğim bir resim, ne kazandığım ödüller, ne para, ne bir şaka, ne bir yemek, ne bir şehir, ne bir mevsim. Hiç biri bana zevk vermiyor, mutlu etmiyor. Oysaki, böyle değildi.
Çok acı çekiyorum, sığınacak ne biri, ne de bir şey yok. Çok ağlıyorum. Ben, ben bilmiyorum.
Artık sayenizde kendime de sığınamıyorum, çünkü birçok boktan ilacınızla yok ettiniz beni benden koruyabileni de. Ne olacak şimdi? Bilmiyorum.