son 3 seneni nasıl anlatırsın deseler, başıma gelen onca olayı es geçip sadece "gitmiş birini özlüyorum" derim.
ondan 5 yaş büyük olmamın verdiği yetkiye dayanarak ona hep sıpa derdim. "naber sıpa"... biz göremesek de o büyüdü aslında, o yüzden en çok "arkadaşım eşek" dinlerken ağlayasım geliyor. mesela uzun zaman sonra rüyama girdi, çok özledim artık diye sarılıp ağladım çünkü biliyordum ki yine gidecekti. uyandım yine ağladım. bugün mezarına gittim yine çok ağladım. aslında onun mezarının başında saatlerce bir şeyler anlatıp, gülebilirdim ama aklıma "seni çok özledim" cümlesi gelince bir şey oluyor. bense çöküp ağlamaya başlıyorum. aklımdaki onca cümleyi tek bir ses bastırıyor. onun adını haykırdığımı sanıyorum ama sesim çok cılız çıkıyor.
biz küçükken kandil, bayram gibi günlerde ya da cuma günleri vs. eve ne zaman kelebek girse, babaannem "dedeniz sizi ziyarete gelmiş kelebek olup, ona kuran okuyun" derdi. küçükken inanırdım, sonraları güldüm geçtim. ama canımın içini kaybettikten sonra buna benzer çok olay yaşadık ve benim inanasım geldi. üşümesin diye kolladığım birini toprak altında görmenin verdiği acıya çok dayanamadığım için mezarına neredeyse hiç gitmem. gidince de böyle çok ağlarım, ölen kişilerin de bizi hissettiğine inanırım. inanıyorum çünkü bizim eve pek kelebek gelmezdi. az önce ışığı açınca odamın duvarında kocaman bir kelebek gördüm. biliyorum ki camlar ve balkon kapısı kapalıyken, koskoca evde sadece benim odamın duvarında kelebek olması tesadüf değildi. ben de seni çok seviyorum sıpa.