bağımlılık yapar.
gün içerisinde kendisini yalnızca şekerli atıştırmalıklar ile bile doyurabilen birisi olarak ikinci kez bırakma kararı aldım. bunda ailemde neredeyse herkesin şeker hastalığında ölmesinin ve artık obeziteyi zorlayacak kilolara çıkmamın büyük önemi var. şeker hastalığı bir kanser değil belki ama şeker hastalığından ölmenin ne kadar güç olduğunu yalnızca gözlemleyenler bilir. örneğin yakın bir akrabam 10 yıl boyunca diyaliz gördükten sonra artık ayağa güç kalkar durumda genç yaşında öldü.
ki zaten diyaliz ile yaşamak yaşantını 1/3 olarak yaşamak demektir. diyalize girdiğiniz gün ve ertesi gün yatakta dinlenerek ve ani hareketleri bırak, ayağa bile zor kalkacak durumda geçer. sonraki 1 gün özgür olduktan sonra ertesi gün yine diyalize girersiniz. yani diyaliz ile 10 yıl yaşamak gerçekte neredeyse 3 yıl yaşamaya eşdeğerdir.
yani kronik şeker hastalığına sahip bir ailede doğan birisi olarak bu beni korkutuyor. zaten ailemdeki şeker hastası çoğu kişinin şeker hastası olmadıkları dönemde tükettikleri şekerden daha fazla şeker tükettiğimi bilerek yaşıyordum.
şimdi de 85 kilo olduğumu öğrendim. ben yer yer kilo almaz biriydim ki artık kilo almaya başladığıma göre sanırım vücudum artık eskisi kadar genç değil. o yüzden şeker hastalığı da beni korkutmaya başladı.
şekeri kestiğim şu günlerde sınavlarda neden şeker dağıtıldığını çok iyi anlıyorum. eğer benim şekerli şeyleri çok tüketen biriyseniz ara verdikten sonra vücudunuza aldığınız ilk şekerin düşüncelerinizi ve başınızı nasıl canlandırdığını fark etmişsinizdir. şunları yazarken bile odaklanma sıkıntısı çekiyorum.
neyse bu kez kararlıyım. eskisi gibi bir şeyler yaparken canım sürekli atıştırmalık çekmiyor. kolayı, buzlu çayı filan kesmek daha zor oldu çünkü ben aynı zamanda içecek bağımlısıyım. boğazımı sürekli ıslak tutmayı severim. onu da güç bela su ile halletmeye çalışıyorum ama su da sigaranın yanında iyi gitmiyor. umarım sigarayı da bir gün bırakırım.