İki gün öncesine kadar 4 yaşında bir kedim vardı. Evde doğup büyümüştü ama kapının önünde baktığımız köpeklere de güvenerek salmaya karar vermiştik. Aslında tanıyor ve saldırmıyorlardı ama dışarı çıkıp gezmelerinden bir hafta sonra kadar bir akşam vakti öldürdüler kedimi. Sanırım hayatımda aldığım en kötü, yanlış karar boncuk'un dışarı çıkmasına izin vermek oldu. Öldüğünden beri aklımdan çıkmıyor. Rüyalarıma girip duruyor. Gün içinde diğer kedilere salam verdiğimde şimdi boncuk olsaydı ne iştahla yerdi diyorum. Gidip başlarını okşadığımda boncuk da böyle kendini sevdirirdi diye aklıma geliyor.
En çok da her gece yanında yatan bir canlının yokluğu koyuyor insana. Artık onu öpemeyecek, sevemeyecek, göremeyecek olmak koyuyor. Evim, yatağım hep bir eksik ve sessiz geliyor. İnsan kolay kolay kabullenemiyor yokluğu. Yine de geçecek, biliyorum. İnsanlar zamanla neleri benimsiyor.
Huzurlu uyu güzelim...