İnanılmaz bir duyguymuş. Meğer sevdiğin biri tarafından sevilmek böyle güzel bir duyguymuş. Yaşadığım şehrin hava durumuna ben bile bakmazken o bakıyor mesela ve ben bunu tesadüfen öğreniyorum. Birinin seni sessiz sedasız, gözüne sokmadan, şov yapmadan sevmesi çok güzelmiş.
Şimdi uyuyor mesela, kim bilir kaçıncı rüyasında ben bunları yazaken. Biri uyurken bile insanı nasıl mutlu edebilir? Hayatımda gördüğüm en sakin insan, o kadar güzel bir his ki birinde dinlenebilmek. Hem de böylesine kaos dolu bir zamanda.
Yaralarım sarıldı, her şey geçti diyemem. O korkunç boşluk hissi, mutsuzluk ve umutsuzluk da aynı. Ama kesinlikle içimde bir yerlerde bir şeyler canlanıyor. Ne olduğunu bilmiyorum ama sanki ölmüş bütün hücrelerim yeniden doğuyor. Sesini duymak çok iyi geliyor.
Yani çok söylenecek bir şey yok, hayretle olanları izliyorum. Uyanmaktan korktuğum bir rüyada gibiyim. Böyle romantize etmek gibi bir derdim yok, ben sadece hayatımda ilk defa yaralamayan bir sevgiyle karşılaşıyorum. Garipsiyorum haliyle.
Neyse, son olarak; sevginin yaralayan tarafı dışında pek çok güzel yönünü sonunda gördüğüm için mutluyum. Umarım birbirimizi asla incitmeyiz.