birçok insanın farklı varyasyonlardaki bok çukurlarından başka bir şey olmaması.
öğrencisinden akademisyenine, kadınından erkeğine, gencinden yaşlısına kadar bu böyle. kimisinin derdi ne şekilde olursa olsun günü kurtarmak. kimisi birilerine çelme takmayı kendine gaye edinmiş. kimisi acınası bir hayata bağımlı olmuş. kimisi de tamamen dünyevi bir boşlukta. kendisi olamamış bir yığın sapkın hepsi.
öyle garip bir ortam ki her türden insan var. not ortalaması 4'e yakın olup, son sınıf olmasına rağmen sırf sevgilisiyle kıytırık bir sebepten kavga etti diye okulu bırakan kız da gördüm. (2 ay sonra gitmiş bir tane torbacıdan hamile kalmış...) matiz kafa araba kullanıp, hız yapıp, hâlâ hayatta olması üzerinden hava atan erkek de gördüm. ruh yok, kafa yok, kendini geliştirme mekanizması yok; hayatı boyunca gerek duymamış.
üniversiteler ne yazık ki ikinci bir lise konumunda şu an. kendi tabiriyle "üniversiteye tokmakçı bulmak için gelen" kızlar tanıdım. aynı kafada erkekler de var, ah bir fırsatım olsa da erasmus'a gitsem diyenler. bir insan yeni geldiği şehri keşfetmeye kerhane var mı yok mu, club var mı yok mu diye sorarak başlar mı lan? nasıl keşif bu?
(bkz: karıya gitmek)
önceliği okumak olmayan siktirsin gitsin bari de üniversite ortamının saygınlık ortalamasına zeval gelmesin.
not: ben asosyal değilim, millet çok şey...