avrupa’ya olan futbol aşkı ancelotti’nin milan’ıyla başlamış biriyim. winning eleven 6’da milan’dan başka takımı almazdım.
bu akşamki maçın 4-3 olması da carlo babaya yazar. başka biri olsa burdan 2-0’lık skoru döndüremeyeceği gibi ezilir bi 5-6 tane daha yerdi. ama kenarda öyle büyük bi figür ki valverde’nin onunla göz göze gelip içindeki ejderhayı nasıl çıkardığını gördüm bu maçta.
ama bu pep bambaşka bi mevzu ya. deli bi kere adam. sola kıvrılan benzema ve şu an avrupa’nın en iyi sprinteri vinicius’a karşı şu an en iyi savunma beki olan walker’ın yokluğunun üstüne bi de cancelo’nun cezası onun da üstüne stones’un sakatlanmasından sonra elindeki tek çare fernandinho… adamın sağ bekte maçı yoktur belki de hayatı boyunca. ama bi şekilde tuttu orayı gol haricinde.
sürekli deniyor, deniyor, deniyor… başarılı olanı beğenmiyor daha iyisini arıyor başarısız olmak uğruna. asla belli bi kalıbı yok, asla vazgeçilemez oyuncusu yok. bu da kendine aşık ettiriyor.
umarım bu oyuna küsmez ve senelerce bize olağanüstü şeyler izletmeye devam eder. en büyüksün pep!