Okulumuza misafir öğrenciler geldi, aşağı yukarı 1 yıl bizimle kalacaklar. Onların sınıfları öğretmenleri her şeyleri farklı. Bugün mini mini birlerden biri öğretmenler odasına geldi. Bizi tanımıyor ama derdini anlatıyor. ağır ağır, uzata uzata konuşmasıyla “öğretmenim bilal beni dövdü, senayı da dövdü” dedi, çocuk ama kan ter içinde, ben de ıslak mendille yüzünü gözünü sildim, yüzü kırmızımsı morumsu bir renk, dedim herhalde bilal buraya vurmuş “acıyor mu” dedim “öğretmenim orama değil kafama vurdu” dedi shshhs ( bunların dürüstlük abidesi olduğunu unutmuşum) . Dedim “bilali bulun gelsin buraya”, bilal yerine ahmeti getirseler inanacağım çünkü kimseyi tanımıyorum.
Neyse bilal geldi. Onun da yüzü gözü terden tozdan görünmüyor, onu da bi ıslak mendille pakladım. Kilolu değil ama niyeyse kafayı göbeğine takmış,niye yapıyorsun diye sordum, “ göbeğime bakanı döveceğim” dedi. Dedim ki “ bilal babanı aradım az önce , böyle yaptığın için çok üzüldü. Yapma böyle şeyler tamam mı?”.
Çocuk elini sallayarak demesin mi “öğretmenim benim babam ohooo çoktan öldü, arayamazsınız ki”
(bkz: Kurumuş boğazım)
Dumura uğradım ama canım nasıl sıkıldı anlatamam…. Kendime sövüyorum bir yandan, bir yandan da başka şeyler soruyorum bilale…
Bu da bana ders oldu işte. Anne baba demek yerine veli deseydim böyle bir durum yaşanmayacaktı… bilale dolabımdaki tüm çikolata şekerlerden verdim, göbeğine bakanı artık ilk bana söyleyecek
Not: sınıf öğrtmenine sordum doğruymuş, babası iş kazasında vefat etmiş…