cenaze yemeği

aslında bir çok toplumda benzer gelenek vardır. simgesel bir şeydir ve birlikteliği sağlama amaçlı olmasının yanında bütün gün insanlar aç kaldığı için ihtiyaçları giderilir ama bunu eş, dost, akraba tertipler. türk geleneğinde de böyle olduğunu zannediyordum, bazen cenaze sahiplerinin bunu düzenlendiğini duyuyorum ve acayip şaşırıyorum. cenaze sahibi yemek işiyle uğraşmaz, hatta mecbur kalmadığı hiçbir işle uğraşmaz, acısını yaşar ve herkes ona destek olur. biz öyle gördük, mesela bizim cenazemiz varken akrabalar ve komşular yemekten tutun da her türlü ihtiyacımızı karşıladılar. yani bir tek bizim yerimize ağlamadıkları kalmıştı. pide, ayran, helva sonra yalnızlık ve acı. insan tuhaf canlı.