Söz konusu kendimle ilgili bir şeyi heves edip kafamda oturtup yapmak istediğimde birilerine aynı hevesle anlatıyorum ve öyle bir olumsuz dönüş alıyorum ki o paramparça olup son kalan hevesimle "ama çok istemiştim, zaten hâlâ düşünüyorum" dediğimde o an vazgeçemediğim için TAK diye inatçı etiketi yememe anlam veremiyorum.
Durumun sadece beni etkileyeceği şeylerde kendi istediğimi yapmam kadar doğalı yok bence. Bir insana mantıklı ve yapıcı yaklaşılır o zaman konu tartışılır, yobaz değiliz çok şükür ama direkt olarak yıkıcı yaklaşmak heves kırmaktan başka bir şey olmuyor. Mantıklı çözümle gelin, canımı yiyin. Böyle de olunca istediğimi bir daha ne zaman yaparım diye düşünüp yapıyorum ve "inat işte, kimseyi dinlemiyor" damgası yemekten gerçekten bıktım ve anlayamıyorum neden böyle bir algı?
Karşımda birisi en ufak bir şeye karar verdiğinde tabii ki körü körüne olmamakla beraber her zaman arkasında olup destekleyici davranır, olumsuz kısımları varsa açıklayıp en sonunda "kafanda tüm ihtimalleri ölç tart, kendini nasıl mutlu hissedeceksen onu yap" diyerek sonlandırırım. Bunu söylemek bu kadar zor olmamalı, özellikle karşıdaki heves içinde anlatıyorsa.
Annem her zaman çok klasik olan "mutlu olduğun şeyi yap" mottosunu hayatım haline getirmiş bir insan ve istediğim mesleğe o kadar kişi karşı çıktı ki "para kazanamazsın, işsiz kalırsın" diyerek. İş sıkıntısı gerçekten var ama ben seçtiğim için mutluyum, onlar açısından inatçı.
Arkadaşlar yaşam pespembe değil biliyorum ama mutlu olduğun şeyi yapmak, o yolda ilerlemek de imkansız değil.
Çok doldum gerçekten. Dert köşesi gibi oldu.