Saat 1 suları. Sokak bomboş. Herkes evde, ben yalnızlığın içinde bu satırları yazıyorum... Anlatmak istediğim çok şey var. Öyle çok ki içimde... Bazı günler fırtınalar koparken... Ama nasıl bir fırtına. O duygulara; acıya, heyecana, öfkeye hükmedememek yok mu?! İnsanı yoruyor... Anlayanım yok bir çok kişi gibi. Arkadaşlarım, dostlarım var elbette ama işte bir yere kadar onlar da... Benim en iyi dostum kalemim, öykülerim, yarattığım karakterler-elbette birer parçası da benim- Daha çocukluğumdan beri, travmatik anılarımda en çok da, beni yaşama bağlayan yegane şey oldu. Şimdi düşünüyorum da yazmayı, yazar olma hayalini biraksaydim sanırım yaşamak için bir sebebim kalmazdı...
Bu da böyle bir geceden...