7 yaşımda taciz gördüm. Üstelik bir sefer de değil bi süreç şeklindeydi. Üstüne bi de kuzeninden olunca atlatamıyo tabi insan. Kimseye söyleyemedim. Yıllarca kendimi suçladım. Duvarlar inşa ettim insanlarla aramda. Kendimi kapattım. İnsanlardan nefret ettim. Benden uzak olsun insanlar diye elimden geleni yaptım. Kimseyi sevmedim. Kimsenin beni sevmesine fırsat vermedim. Ama 20 yaşından sonra aklım başıma geldi. Benim suçum yoktu. Sevmeye sevilmeye layıktım ben de. Şimdi ilk defa kendi hayatımda başrol gibi hissediyorum arkadaşlar. Demek istediğim şu ki hiç bir şey için kendinize duvarlar örmeyin. Sevin sevilin.