evde sahura kadar oturup sofrayı hazırlar bizimkileri öyle kaldırırdım. hiç uyumamama rağmen sofranın en güleçi ben olurdum, üzerimde değişik bir enerji olurdu ve hiç bitmezdi. uyanmayanların başında ilahi söyleyerek uyandırırdım.
(bkz: uyan ey gözlerim gafletten uyan)
şimdi ise ailemden uzak ilk ramazanı geçireceğim. içim buruk. kyk'de olmanın da farklı bir duygusu var ama insan ailesiyle de iftar açmak istiyor. sınavlardan sonra az da olsa öyle bir imkanımız olacak inşallah.