En küçük bir umut ışığı görseydim gözlerinde kanatlarımı açıp süzülerek gelirdim yanına.
Uzun uzun hiç bir zaman doyamayarak bakardım gözlerinin siyahına.
Takılıp kalırdım çocuksu neşesine o gözlerin içimdeki tüm mutlulukları ve hayallerimi bile sığdırabilirdim oysaki beni bu iğrenç dünyadan alıp götüren o güzelliklere. Tek bir bakış yeterdi benim için ama sen artık bakmıyorsun bile hep gözlerini kaçırıyorsun. Sanki karanlıkta kalmış gibiyim sanki tüm yaşama hevesim alınmış gibi elimden. Şimdi gözünün ucuyla bile bakman yağmurlara sebep olacak bunu biliyorum. Bakışına muhtaç değilim ama gözlerimiz birbirine değse şimdi ne kıyametler kopar içimde senin bundan haberin yok. Ve senin yine haberin yok dalıp gitmelerimden, uykusuz geçirdiğim gecelerden, sürekli lanet olası gözyaşlarımı tutmak zorunda kaldığımdan. Hepsi o güzel gözlerinin suçu. Artık bakamıyorum gözlerine ve nasıl olduğunu tahmin edemiyorum. Bir düğüm atılıyor boğazıma ve konuşamıyorum. Karışmak, kaybolmak, hapsolmak isterdim herşeyden mahrum kalmış gibiyim.