bu kült filmi henüz birkaç gün önce doğru düzgün izledim ve kült olmasına şaşırmadım.
gerçekten aşkın acayip bir psikopat yanı var; tehlikeli, sakıncalı. bir o kadar da şefkatli bir yanı var tabii. yüzyıllardır tanımı yapılamayan, herkesçe farklı yorumlanan -belki çeşitleri olan- müthiş yoğun duyguların bir arada olduğu bu kavramı böyle senaryolandırmak, oynamak, çekmek takdire şayan.
---
spoiler ---
bekir'in film süresince değişimine yakından şahit oluyorken, uğur'un zagor'un peşinden -bizim gözümüzde- perişan oluşuna da ayrıca şahidiz. ama uğur son sahnede bekir'in "sen nasılsın?" sorusuna diyor ya: "görüyorsun işte. bebekle zor oluyor ama şikayetim yok." kabullenmiş zaten.
bekir de uğur'dan farklı değil. uğur'a tutulmuşken, ailesinin her dediğine başını eğmiş, onların isteğiyle başkasıyla evlenip üstüne baba olan bekir "birden durup dururken içim cız etti. bir baktım gene aynı karın ağrısı. öyle özlemişim ki seni" diyerek çocuğuna aldığı ilaç poşeti elinde, bir anda kendini kars'ta, uğur'un yanında bulur. uğur'un onu sevmemesine artık razı olmuş, "beni neden istemiyorsun?" diye sormayı bırakmış, sadece yanında olma isteğiyle bu korkunç aşka boyun eğmiştir.
yine aynı sahnede mahalleden tanıdıkları uslu, düzgün çocuğun hapse girdiği mevzusu üzerine konuşurken tüm meselelerin sonunda "kader işte" diyerek izleyiciye senaryo düsturunu vermişlerdir.
---
spoiler ---
mekanlar, sokakların pis yanı, diyaloglar, küfürler, mahallenin içindeki korkunç düzenin işlenmesi ve elbette
vildan atasever ile
ufuk bayraktarın devleşme misali oyunculukları muazzamdı.
her şeyiyle çok gerçek bir film.