emilie adında 12 yaşındaki bir piyanist adayı hayranına yazdığı mektup şu şekilde;
---
spoiler ---
sevgili emilie'ciğim, sevgili arkadaşım!
sanatı sadece pratikte bırakma, ama onu kalbinin içine al; hak ettiği yer budur onun.
yalnızca bilim ve sanat insanı uluhiyete ulaştırır. eğer, değerli emilie'm, herhangi bir vakit bir şeyi öğrenmeyi istersen, bana tereddüt dahi etmeden yaz. gerçek sanatçı kibirlenmez, ne yazık ki sanatı, sınırları olmayan formda görüyor; amaçtan ne kadar uzakta olduğunu karanlık bir şekilde derinlemesine hissediyor; ve başkalarını kendine hayran bıraksa da, sanatçı, dehasının yalnızca uzaktan, yol gösterici bir güneş olarak göründüğü noktaya ulaştıramadığı için üzülür.
ben, belki de, sana ve senin insanının yanına gelmeyi, iç yoksulluklarını bu kadar belli eden zengin halkıma tercih ederim. eğer bir gün senin köyüne gelirsem, sana, senin evine de uğrayacağım; insana daha iyi insanlar arasında yer almasına neden olanlardan başka hiçbir mükemmellik tanımıyorum; onları bulduğum yer, evimi bulduğum yerdir. eğer, kıymetli emilie, dilersen bana yazmayı, buraya yazdığım adreste olacağım. beni arkadaşın olarak gör, ailenden bir dost gibi.
-
kaynak
---
spoiler ---
uluhiyet... yani tanrı katı. gerçekten de öyledir. nazım hikmet'in hapishanede malum yetkiliye sorduğu sorunun hakkaniyeti de burada yatar. "hayyam zamanında iran hükümdarı kimdi?" diye sormuştu sanatçının kalıcılığını vurgulamak için.
41 yaşında bir sanatçı olarak 12 yaşındaki bir hayranına şu kadar güzel hassasiyet göstermesi her sanatçının harcı değildir. öyle sanıyorum ki beethoven için pek çok şey denilebilir ama "ince ruhlu biri değildi." kesinlikle denilemez.
not:
(#4182157)