Orta mahalledeki yüksek tavanlı, dört odalı, upuzun ama dar balkonlu, eskiden babaannemin yaşadığı şimdiyse kimsenin uğramadığı ev geliyo aklıma. Artık kimsenin mutfak camını tıklatıp hal hatır soramadığı o ev. Çocukluğumu geçirdiğim bu evin balkonuna erik ağacının dalları yetişirdi. Balkonunda geceleri türkü dinler bazen söyler bir de çay içerdik babaannemle. Karşı dağlardaki ışıkları izlerdik. Bazen susup ateş böceklerinin sesini dinlerdik. Köy denilince aklıma artık hiç girmek istemiyceğim bu ev geliyo. Köye gitme sebebimin tamamen ortadan kalkmasını ve memleketimin bir mezarlığa dönüşmesini hatırlatıyo.