vapura binmek

herkese oluyor mu bilmesem de benim kalbim heyecandan pırpır ediyor, özellikle de hava yağmurlu veya soğuk olduğunda bir başka güzel oluyor. geçen sene bu vakitlerde bir akşamüstü stajdan dönüyorum, çok yorgun olsam da yağmuru görünce yolu uzatmak pahasına da olsa vapura binme kararı aldım. vapura binene kadar yağmur gittikçe şiddetini artırdı, deniz hem feci çalkantılı hem de sisten dolayı birkaç metre sonrasında ne olduğunu seçemiyorsun, havada denizin kokusuyla karışmış müthiş bir koku var. vapur tıklım tıklım olsa da havadan dolayı kimse dışarıda durmaya tenezzül etmiyor, tüm dış mekan benim resmen, biraz gezinerek bazen de durarak denizi, dalgaları seyrediyorum, öyle güzel bir histi ki sanki denizciyim ve tek başıma gemimle seyahat ediyorum, hiçbir derdim tasam telaşım yok, öylece sürükleniyorum dalgaların beni götüreceği yere. şu an anlatırken bile o anı tekrar yaşıyor gibiyim. normalde eminönü'nde inmem gerekse de vapur yavaş yavaş karaköy'e yaklaşırken biraz da yürüyerek havanın keyfini çıkartayım diyerek iniyorum vapurdan, hava artık tamamen kararmış, istanbul'un o güzel silüetinin bir kısmı ışıl ışıl gözlerimin önünde sergileniyor, galata köprüsü sakin, ben de çok sakinim, içimde müthiş bir huzur telaşsız adımlarla eminönü tarafına doğru yürüyorum. zaten ıslanmıştım ve ıslanmaya devam ediyorum, umrumda değil pek. artık hızlanmam gerektiğini düşünsem de yolu daha da uzatmaya kararlıyım, eminönü'nden tramvaya biniyorum aslında çok geç olmayacağını bilsem eminönü'nden beyazıt'a kadar yürürüm de -çok fazla arışınladım o yolu- bu kadarı yeterli diye karar verebiliyorum sonunda, tramvayda yolu seyredebileceğim en güzel yeri kestirip sığışıyorum bir köşeye, tramvay duraklarda telaşlı insanlarla doluşuyor, onların telaşının bana bulaşmasını istemediğimden kendimi soyutluyorum ortamdan, bunu yapmanın en güzel yolu da yol boyunca geçtiğimiz yerlerdeki detayları incelemek. en güzel yeri seçtiğimden daha da kolay oluyor her şey. tramvaydan inene kadar geçtiğimiz yerlerdeki bazı anıları hatırlıyorum, yol boyunca suratıma yerleşmiş tebessüm gittikçe büyüyor, maske olduğundan kimse farkında değil gülümsememin, olmasa deli diyebilirler, gerçi deseler de umrumda değil çünkü benim gözümde de onlar deli :) bazen deli bulduğum bu kervana ben de katılıyorum, hepimiz bu kervandayız aslında, arada bu kervandan ayrılıp kaybolduğum anlar benim için eşsiz, bu da öyle zamanlardan biriydi işte. yine iç sesim ne gerek var paylaşma demeye başladı, bu sefer kıymak istemiyorum yazdıklarıma, umarım fazla yazım hatası falan yoktur. bir gün bu yazdığımı okuyup tebessüm edebilmek için gönderdim gitti ;)