hafif bir yagmur yagiyordu bugun. ayni kardesimin öldüğü günkü gibi. içim sıgmadı hiçbir yere yürüdüm o yüzden. bu hava degisene kadar eve girmicem dedim. sonra basibos dolanirken bikac cocuk bana "abla" diye seslendi. o andan sonra hickirarak aglamaya basladim. sonrasini hatirlamiyorum bi ara bi araba durdu yanimda iyi misin diye o yagmurlu havada yerde oturmus yuzu gozu gozyasi olmus birini gorunce sasirdilar tabi.
sonra abi kardes kuzenlerime geldim. erkek olan dedi ki "benim her derdim kardesimle 15 dk konusunca geciyor" dedi. duygularimi kontrol edebiliyor olmayi yeni yeni ogrendim yoksa oracikta gunun ikinci patlamasini yasardim ama sadece gulumseyerek na sanslisin demekle yetindim.
ne sanslisiniz sevdiklerinize herhangibir yerden ulasabilecek oldugunuzda. havadan sudan konusacaginiz 15 dk bile nasil kiymetli inanamazsiniz. simdi bir bakisina bile nelerimi vermezdim.