ay keşke böyle olabilsem, herkesle hemen samimi olabilsem. sıcakkanlı yaklaşırım herkese, karşımdakinin tavrına duruşuna da bağlı tabii, ama asla hemen samimi olamam, o siz biz mevzusundan çıkamam ben. özellikle reelde. hatta en çok reelde. o yapışır benim ağzıma. karşımdaki bana sen der, ben siz dediğim için size çevirir ya da çevirmez ben kendimi gereksiz mesafeli hissederim, ay ay çıkamıyorum bu döngüden.
fakat üzüldüğüm bir durum var ki bu çok canımı sıkıyor. ben çok gülümseyen bir insanım. bir insanla konuşurken hep gülümseyerek dinler, konuşurum. ve bu çoğu kişinin hoşuna gitmiyor. aynen şöyle bir ifade görüyorum yüzlerinde, ne bok yemeye her halta gülümsüyorsun? sonra bu tavırlarına da yansıyor, sonra benim canım sıkılıyor ve karşımdakine iyice mesafe koyup ona hiç gülümsemiyorum.
(bkz: hıh)
şimdi herkesle samimi olabiliyor muyum, olamıyor muyum ben? kafam karıştı. insan ilişkileri konusunda sıffır, sıffır, sıffırım gerçekten. tam asosyalim.